آن لطف که در شمايل اوست ببین
وآن خندهٔ همچو پسته در پوست ببین

نی نی تو به حسن روی او ره نبری
در چشم من آی و صورت دوست ببین

می‌توان خدا را به دو گونه دید، یا بدانی که هرچه بینی تجلی او باشد پس جز دوست نبینی، یا هرچه زیبایی دیدی از دوست بدان که اوست خالق و مصور و باری، و در هر حال، دوست نکوست، نکوتر از هر روی و مویی، هر رنگ و بویی؛ شمایل دوست ببین!

شمایل او را می‌توان در آسمان‌ها دید، در ستارگانی که جبروت و قدرتی لایتناهی را فریاد می‌زنند، یا از طبیعت ببین، از قطرات باران ابرهای پاییزی و برگ‌های مختلفی که ریزترین جزییات و تفاوت‌ها را در خود دارند، از صدای پرندگان بشنو، از بوی عطرها، از عظمت کوه‌ها، از جزییات چشم‌ها، و خیلی زود می‌فهمی، او همه‌جا هست، نه به اشاره، که با درکی عمیق.